Via een slingerende weg door het prachtige landschap van Frafjordheiane en via een enorme hoge haarspeldbochtenweg kwamen we aan bij een camping in Lysebotn, het uiterste puntje van de Lysefjord waar ook de Kjeragbolten over uitkijkt. Afgebakend door de enorme hoge fjordwanden waarlangs weer een enorme waterval naar beneden kletterde en met een mooi uitzicht de fjord in zetten we ons tentje op, je waande je hier wel een beetje op het einde van de wereld, wat een toffe plek. ‘s Avonds aten we wat in de pub bij het restaurant dat gerund werd door Spanjaarden. Na een praatje bleek dat de serveerster vlakbij mijn ouders in Spanje woonde. We aten er een goeie hamburger en ik dronk een pilsje van slechts 11 euro, drank is ongehoord duur in Noorwegen.

We lieten onze tent hier achter en reden de slingerweg terug omhoog naar de start van de Kjeragbolten hike. Dit beloofde weer een pittige hike te worden. De hoogte map die bij de start staat geeft enkele verticale stukken aan, op die stukken moet je jezelf langs stalen kabels omhoog zien te trekken, dat was eigenlijk best goed te doen. We begonnen de tocht in de mist maar na een uurtje lopen en een paar honderd meter klimmen liepen we de wolken uit. Heel de Lysefjord hing vol met wolken, wat een spectaculair uitzicht. 

De trail vervolgde zich met nog een aantal steile klimmen en dalen tot we op het vlakkere bergplateau aankwamen. Na nog een uur lopen kwamen we aan bij de ingeklemde steen. Het was best een beetje spannend om erop te klimmen, het is niet een hele grote steen en hij hangt boven een afgrond van honderde meters, je moet via een smal padje dat langs diezelfde afgrond gaat op de steen zien te komen. We hadden er drie uur over gedaan om er te komen dus afhaken was geen optie.